Maandagmorgen,11 uur en ik zit op het strand. Alleen….Ik geniet van een kopje koffie,de zon op mijn huid,de geluiden om me heen en natuurlijk het prachtige uitzicht op zee. Om me heen zie ik allerlei mensen en voor het eerst denk ik er niet over na wat zij misschien zouden kunnen denken.
Altijd en eeuwig was ik bezig met deze gedachte :”Wat zullen ze denken”. En geloof me als je dat bij alles wat je doet in je achterhoofd hebt,is dat heel vervelend.Het beperkte mij in het maken van keuzes maken.Als je keuzes maakt vanuit deze gedachte,krijg je een heel andere keuze dan wanneer je een keuze maakt vanuit je hart;omdat JIJ iets graag wil,los van het feit wat anderen daarvan zullen vinden.
Normaal gesproken had ik hier nu niet gezeten.Ik had dan gedacht…mensen zullen wel denken :” o,ze heeft MS,kan niet werken, maar wel naar het strand. ” of ” ah,wat zielig, ze zit helemaal alleen,zou ze geen vrienden hebben?” Deze gedachte herhaalde zich bij alles wat ik deed ,en dat zorgde ervoor dat ik dus vaak dingen die ik juist wel graag wilde niet deed.
Maar de laatste tijd gaat het steeds beter.Ik kom erachter dan het mijn eigen gedachten zijn,dat ik niet voor anderen kan denken en dat ik mezelf beperk als ik niet voor mezelf durf te kiezen.
En dus trok ik vanmorgen de stoute slippers aan en vertrok naar het strand…alleen.Terwijl ik hier naartoe reed,voelde ik het borrelen.Ik moest hierover schrijven!
Om me heen kijkend,zitten er heel veel mensen alleen.Normaal zou mijn focus daar niet op ingesteld zijn en had ik alleen de mensen gezien die samen zaten.Zo zie je maar……het is maar net hoe je kijkt😊
Maak jij je weleens druk om wat anderen zouden kunnen denken?
