Als iemand een tijdje gelden aan mij vroeg of hij / zij mij kon helpen,was mijn eerste antwoord altijd standaard :”Nee hoor, dat hoeft niet.” Ook op momenten dat hulp zo fijn zou zijn geweest, sloeg ik dit soms af. “Waarom deed je dat dan?” hoor ik je denken. Daar heb ik veel over nagedacht en ik kwam tot de volgende conclusie:
Op een gegeven moment belandde ik in een fase dat ik echt bepaalde dingen niet kon zonder hulp.Na de lumbaalpunctie lag ik de eerste twee dagen in bed en bewegen was geen optie. Tja, koken, wassen en de kinderen verzorgen worden dan lastige situaties. Toen accepteerde ik hulp. Iedereen kon op dat moment zien dat het echt niet anders kon. Vlak nadat het weer iets beter met me ging, probeerde ik direct weer het meeste zelf te doen.
Er zit bij mij een vastgeroeste overtuiging dat ik alles zelfstandig en goed wil doen. En als je hulp nodig hebt, dan ben je dus zelf niet goed genoeg ( zo werkten mij hersenen). Ik ging mezelf als een zwakkeling zien, want ik had best veel hulp nodig. Ik voelde me steeds minderwaardiger en verdrietiger worden op de momenten dat iemand iets voor mij had gedaan. Bij sommige mensen kreeg ik daarbij het gevoel dat zij hielpen, maar in het achterhoofd met de gedachte : “voor wat, hoort wat. ” Eerlijk toegeven, dat ik zelf ook wel eens zo redeneerde. Als ik iemand vroeger een aantal keer uit de put had geholpen, verwachtte ik dat stiekem ook terug. Later kwam ik erachter dat ik niet op die manier in het leven wil staan. Ik wil iemand helpen omdat ik dat op moment met alle liefde doe. En niet omdat ik daar achteraf zelf wat aan heb,of omdat ik iets terug verwacht. Toch voelde ik die druk van anderen soms wel.
Ik moest daar wat mee en ik ben heel veel gaan lezen over dit onderwerp.Als je handelt vanuit de overtuiging : “voor wat hoort wat” voelt dat heel anders dan wanneer je iemand helpt vanuit : ” ik word er blij van als ik anderen kan helpen.” Dit pas ik nu toe ,maar dan voor mezelf. Als iemand mij nu hulp aanbiedt, dan ga ik er vanuit dat iemand dat doet zonder er iets voor terug te verwachten. Want iets terugdoen, dat kan ik gewoon simpelweg vaak niet. Als mijn buren bijvoorbeeld heel lief op de kinderen passen als ik een slechte dag heb, kan ik niet de week erop zeggen: “breng alle kinderen maar naar mij.” ( Behalve als ik me heel goed voel 🙂 )
Vanuit deze andere kijk, aanvaard ik dus nu wel veel meer hulp. En waar ik kan help ik anderen. Dit doe ik omdat ik daar blij van word. Natuurlijk ben ik wel beperkt in mijn manieren van ondersteunen, maar dit hoeft niet altijd een belemmering te zijn. En weet je wat nu fijn is: dat ik me niet meer zo schuldig voel als ik hulp accepteer. Als iemand anders daar dan anders over denkt, dan heeft dat vast iets te maken met zijn / haar eigen overtuigingen 🙂 Maar daar moet die persoon dan toch echt zichzelf mee helpen 🙂
Uit welke overtuiging handel jij?
