” Wat gaan we doen vandaag, mam? ” Het is het allereerste dat mijn dochter van 10 elke ochtend na het ontbijt vraagt als we vakantie hebben. Ze houdt van actie en dingen doen en heeft altijd energie. Dat is mij, zoals jullie inmiddels wel weten, niet altijd het geval.
Ook deze ochtend is het weer raak. We hebben ontbeten en ik voel aan mijn lichaam dat actie er vandaag niet in zit. In mijn hoofd draaien mijn gedachten overuren en ik hoop vurig dat ze de vraag niet gaat stellen. Natuurlijk is dat valse hoop, want de vraag komt, zoals elke dag. 🙂
Mijn lichaam werkt gewoon niet altijd mee
Ik kijk haar aan en vertel dat het mij vandaag niet gaat lukken om iets anders te doen dan liggen op de bank. Ze zucht en rolt met haar ogen.”Ok, dus weeeeeer een rustdag. Ik haaaaat rustdagen! ” En stampvoetend loopt ze naar boven. Mijn hart breekt en ik kan de tranen even niet tegenhouden. Natuurlijk wil ik het liefst alles, maar mijn lichaam werkt gewoon niet altijd mee. Ik slik en trek me terug op de bank. Ik voel me schuldig en heb het gevoel dat ik faal als moeder. Ik verdrink een moment in mijn eigen verdriet en kan mijn eigen positiviteit even nergens vandaag toveren.
Balans houd je door keuzes te maken
Mijn moederhart houdt niet zo van vakanties. In mijn gedachten ben ik nog steeds de actieve mama die altijd alles kan en doet, maar de werkelijkheid is anders. En ja, het gaat de laatste tijd super goed, maar dit komt vooral omdat ik alles enorm in balans houd, door alles op elkaar af te stemmen en heel veel keuzes te maken. Precies afgemeten en altijd een beetje reserves ingepland. Maar vandaag zijn deze reserves ook verdwenen.
Weet je wat er WEL gelukt is?
Een paar minuten later komt mijn dochter bij mij zitten. Ze ziet mijn tranen. “Mama, weet je wat er WEL allemaal gelukt is de afgelopen dagen? ” Ik glimlach, want deze zin gebruik ik zelf elke dag als ik bij haar op het bed zit. Ze begint alles op te noemen wat we gedaan hebben en blikt vooruit, naar onze vakantie die volgende week begint. Ik voel het lichter worden in mijn hart en langzaam verdwijnt het zware gevoel uit mijn lichaam. Ik knuffel haar en zeg dat ik haar lief vind. “Ik jou ook mam. Blijf maar lekker liggen, ik maak een kopje thee en morgen is alles vast weer een stuk beter. ”
Ze zeggen weleens dat kinderen een spiegel zijn van jezelf en in dat geval zag ik mezelf voor de volle 100 procent : ) Van stampvoetend en gefrustreerd tot de positief ingestelde die altijd gelooft in wonderen en betere dagen.
