Je hoort jezelf de laatste tijd vaak sorry zeggen. Zo veel dat het je op begint te vallen en niet in een positieve zin. Je verontschuldigt jezelf te vaak. Je geeft altijd uitleg als je iets niet kan doen. Ik had er laatst een gesprek met iemand over. Ze zei tegen mij : “NEE, is in jouw geval voldoende, je hoeft het niet altijd toe te lichten.” Ik dacht er over na en inderdaad het is waar, ik doe dat altijd. En waarom eigenlijk?
Als je een afspraak moet afzeggen, als je een keer niet mee naar boven loopt met de kinderen als ze gaan slapen, als je niet kunt koken na een dagje strand, als je niet mee gaat naar een teamuitje, als jij je niet inschrijft voor de pleindienst op school en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. En verdorie….. …het is waar.Ik verontschuldig mezelf ook altijd; het woord zegt het al. Je voelt je dus schuldig. Schuldig omdat je bepaalde dingen niet meer kunt. Ik leer mijn meiden altijd dat ze sorry moeten zeggen als ze iets gedaan hebben waarvan ze achteraf denken : “Dat had ik anders moeten doen. ” In jouw geval is dat helemaal niet zo. Je zou het graag anders WILLEN, maar dat is iets anders. Als je iets kan, dan doe je het ook altijd. Zo zit je in elkaar.
Elke keer dat jij sorry zegt, geef je jouw lichaam ook een slecht gevoel. Alsof het jouw schuld is dat je bepaalde dingen niet meer kan, dat is natuurlijk niet zo. Maar daardoor voel jij je wel veel minder goed en dat heeft weer effect op jouw fysieke gestel. Wonderlijk hoe al die dingen samen werken, maar dat het zo is, heb ik inmiddels zelf ook echt ervaren. De gedachten die je hebt over jezelf, de woorden die je (on) bewust over jezelf uitspreekt, beïnvloeden ook hoe je je voelt.
Voor nu zeg ik sorry tegen mezelf; voor al die keren dat ik zo hard was voor mezelf, boos, gefrustreerd, woedend, verdrietig. Daar heb ik spijt van. Ik ga het vanaf vandaag anders doen, want dat moet als je sorry hebt gezegd. Ik zeg altijd maar: “Je bent nooit te oud om te leren!” 🙂
