Vrijdagmiddag, de meiden komen thuis van een midweek Efteling. Ze stormen naar binnen en vliegen in mijn armen. De koffers staan in de hal, de wasmanden zitten vol en overal waar ik kijk zijn er sporen te zien waar ze al geweest zijn. Yep, ze zijn er weer 🙂
Mijn oudste dochter ploft op de bank. Ze vertelt honderduit over alle attracties waar ze in is geweest en ook over het aantal stappen dat ze elke dag gezet heeft. Elke dag rond de 20.000 !! ( Maar goed dat ik niet mee ben gegaan denk ik stiekem 🙂 )
Ik weet niet hoe ik het vol ga houden
Ze maakt zich zorgen, want vanmiddag heeft zij een kinderfeestje in het tikibad tot 23.00 uur in de avond. “Ik weet niet hoe ik dat ga volhouden mam, ik ben zoooo moe!!!” Ik geef haar een kopje thee en zeg dat ze even lekker kan gaan uitrusten. Ze heeft immers nog een paar uur voordat het zover is. Ze pakt haar iPad en koptelefoon en trekt zich terug. Als het bijna tijd is om te gaan, barst ze in huilen uit. “Mam, ik wil zo graag heen, maar ik ben veel te moe, wat moet ik nou doen? ”
Ik wil mijn eigen ervaringen met moe zijn niet op haar projecteren, dus ik zeg dat ze zelf moet voelen wat ze kan. Ik vertel haar dat ze ook tijdens het zwemmen kan uitrusten en even aan de kant kan gaan zitten als ze wil. Maar ik vertel haar vooral dat ze ZELF een keuze moet maken.
Opeens zie ik mijn eigen worstelingen voorbij komen
Ik zie opeens mijn eigen worstelingen van vroeger voorbij komen. Ik was 13 en had de ziekte van Pfeiffer. Ik zat huilend in de badkamer omdat ik te moe was om mijn haren te wassen en ik wilde zo graag van alles. En 4 jaar geleden toen mijn benen ermee ophielden en het onthouden van een boodschappenlijstje met 3 dingen niet meer lukte. De frustratie van een lichaam dat niet mee werkt, het verdriet, de angst om niet mee te kunnen en alles wat daarbij komt kijken…..alles komt voorbij. Maar zij is niet mij en dus zeg ik niets.
Even later komt ze huilend naar mij toe en zegt: “Mam, ik ga niet. Dit is een beetje hetzelfde als jij die niet meegaat naar de Efteling hè? Dat je wel wilt, maar dat je weet dat het beter is als je niet gaat.”
Het is zo belangrijk dat je luistert naar je lichaam
Ik bel af en troost haar. Ik zie door de tranen heen de opluchting. Stiekem ben ik zo ongelooflijk trots. Toen ik zo jong was durfde ik totaal niet op die manier keuzes te maken en zij doet het gewoon! En hoe belangrijk is het dat je luistert naar je lichaam.Naar je lichaam dat ALTIJD gelijk heeft en zo duidelijk signalen geeft als het genoeg is geweest.
Terwijl zij in bad gaat, denk ik na over de lessen die je dus onbewust aan je kinderen ( hoe klein ze ook zijn) kunt meegeven en wow wat ben ik blij dat ik deze les mag doorgeven! En nog trotser ben ik op haar, dat ze luistert naar haar lichaam.
Dat zouden meer mensen moeten doen : )
