“Mam, kan jouw MS nooit meer weg gaan?” …………………………………… “Dat vind ik echt stom!” Aldus, mijn jongste dochter, die nooit ergens doekjes om windt.
Vandaag is zij zelf ziek en gelukkig ben ik thuis om voor haar te kunnen zorgen. Dat geeft altijd een heel voldaan gevoel vind ik. Vandaag hoef ik me niet schuldig te voelen dat ik zelf ook nog steeds in mijn joggingpak rondloop en alleen maar op de bank lig. Want zij vindt het immers fijn als ik bij haar zit, dus ik mopper dit keer niet dat ik nog van alles te doen heb, maar plof gezellig naast haar neer.
De rollen zijn soms omgedraaid
Af en toe zijn de rollen weleens omgedraaid en voelt het alsof de kinderen voor mij moeten zorgen. Als mijn oudste dochter mij aan zit te kijken en zegt: “Mama, je bent heel moe, ik zie het, ga even zitten, of als de meiden samen de boodschappen voor mij moeten doen. In mijn rol als moeder voel ik me daar geregeld schuldig over en ik probeer ervoor te zorgen dat zij er zo weinig mogelijk van merken. Ik weet ook wel dat ik er niets aan kan doen, maar ik denk dat mijn moedergevoel dat stukje moeilijk kan accepteren.
Laatst hadden we rapportgesprekken op de basisschool en de juffen vertelden ons dat het hen was opgevallen dat de meiden zo zelfstandig zijn. Ja, dacht ik, dat klopt ook wel, want ze moeten thuis ook heel veel zelf doen. Als zij hun tas vergeten, ga ik die niet halen, dat moeten ze zelf doen. Ook gaan ze regelmatig alleen naar school; eerst lopend en sinds kort ook op de fiets. We hebben de afspraak dat als ik er niet ben om ze op te halen, dat zij zelf terugkomen en ze accepteren ook moeiteloos het feit dat er vaak opa’s en oma’s zijn die dan oppassen, voor ze koken, ze in bed leggen of hen heen en weer brengen naar de sport.
Er zijn ook voordelen
Het voordeel is wel dat wanneer ik meer energie heb, dat ze dan altijd willen dat ik meega. Zoals naar de inloopochtenden op school of zoals afgelopen zomer in Italië. We stonden op een camping met een enorm scala aan glijbanen en ze wilden dolgraag dat ik ook een keer mee ging. (papa was al heeel vaak mee geweest J ) Ik ben in totaal 1 x mee geweest; halverwege dat trappenpaleis dacht ik al…waar ben ik aan begonnen?! Maar op dat moment van glijden, geniet je er dubbel en dwars van. Daarna vragen ze dan ook niet meer of ik nog een keer mee ga en dat vind ik knap van ze.
Af en toe komt er wel eens een hele (boze) opsomming van de dingen die ze stom vinden:
“- Jij gaat nooit mee met schooluitjes!”
“- Jij kan ook nooit tegen drukte!”
“- Waarom moet IK altijd naar boven lopen als we iets vergeten zijn!”
“- Als ik zwaai op school, doe ik gewoon net alsof jij er staat.”
Ik zou soms willen dat het anders was
Sommige opmerkingen doen echt zeer. Ik zou natuurlijk ook graag willen dat het anders was, maar ja, het is zoals het is en samen maken we er het beste van. Kinderen zijn gelukkig flexibel en vinden hun weg daar vanzelf in; ook al is dat soms met vallen en opstaan. Toen ik de meiden gisteren naar bed bracht, zei de oudste: “mama, jij kan dan wel niet alles, maar ik zou noooooooit een andere mama willen, want jij bent de allerliefste ook al heb je MS. “ Kijk, die houd ik in gedachten voor de mindere momenten 🙂
