Als ik niet mee ga, ben ik saai
Als ik niet mee doe, ben ik saai
Als ik niet mee kan, ben ik saai
Als ik thuis moet rusten, ben ik saai
Als mijn lichaam stop roept, ben ik boos
Als ik wil rennen, maar moet lopen, ben ik gefrustreerd
Als ik wil huilen, maar blijf lachen, ben ik verdrietig
Als ik wil schreeuwen en de woorden blijven steken, ben ik woest
Als ik zoveel wil doen, zoveel meer dan dat ik nu doe, ben ik kwaad
Kwaad op mijn lichaam, op mezelf, op de mensen die mij niet snappen.
Als ik nu eens niet hoefde te luisteren naar mijn lichaam
Dat stomme lichaam, dat nooit doet wat ik wil
Dat altijd zegt dat ik rustig aan moet doen
Dat altijd zegt dat het genoeg is geweest
Dat altijd zegt dat ik ergens niet op de juiste plek ben
En dan dat hoofd, dat daar heel anders over denkt
En het meest frustrerende………… de onzichtbaarheid.
De pijn die ik stiekem verberg achter een heel groot masker.
Diep in mijn hart weet ik echt wat het beste voor mij is,
weet ik dat luisteren naar mijn lichaam het allerbeste is wat ik kan doen.
Dat ik mijn hoofd moet uitschakelen en dat die stemmetjes niet de waarheid zijn,
Maar o, wat is dit moeilijk.
Dit gedicht schreef ik vandaag na een kennismakingsgesprek met een chronisch zieke vrouw.
De worstelingen, de pijn, de moeilijkheid, ik herkende alles! En hoe mooi dat ik nu mijn eigen ervaringen kan gebruiken om dit acceptatieproces te begeleiden! ❤
⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
Mocht jij hier ook hulp bij kunnen gebruiken, neem dan gerust contact met mij op. ⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀⠀
