Als ik nadenk over de vraag :wie ben ik nu eigenlijk,noem ik mezelf weleens gekscherend schizofreen.Ik bedoel: ik houd ervan om klassieke muziek te luisteren, maar ik vind het ook heerlijk om los te gaan op van die foute jaren ’90 muziek. Uit eten gaan met vriendinnen, lekker kletsen en ( te ) veel wijn drinken is iets wat ik nooit zou willen missen, maar ik kan ook echt genieten van weekenden niets doen en alleen zijn. Ik houd van de ongerepte natuur maar ik vind kleine dorpjes met heerlijke koffietentjes en mooie winkeltjes ook geweldig. Ik houd van yoga en meditatie ( hoewel ik dat nog erg lastig vind) maar vind ook bootcampen en bodypumpen leuk om te doen ( euh….ik moet zeggen vond, want dat lukt nu niet meer 🙂 ) Dus tja, wie ben ik nu precies?
Als je de zin:” Ik ben …. en ik houd van ….. “aan jezelf voorlegt,en je doet dat een stuk of 20 keer achter elkaar, kom je steeds een laagje dieper. En ik geloof dat juist daar de kern zit; degene die jij echt bent. Dat gevoel, dat de tijd stilstaat als je met iets bezig bent en dat je je daarna fijn en rustig voelt, is heerlijk……natuurlijke flow. Maar om daar te komen, is best hard werken. Je moet het durven; durven toe te geven waar je echt gelukkig van wordt en daarnaar durven leven. Want misschien past dat beeld wel helemaal niet in het plaatje dat je ( je ouders ,je partner, je vriendengroep) vooraf in je hoofd gemaakt had.Bij sommige mensen zal het zo zijn dat het precies klopt met hoe hun leven eruit ziet, maar volgens mij zijn er ook een heleboel mensen die niet leven vanuit deze kern. Die heel veel dingen doen die ze “wel “leuk vinden, maar niet waar ze zielsgelukkig van worden of daar helemaal niet over (willen) nadenken. Struisvogelpolitiek noem ik het altijd maar en daar heb ik zelf ook lang aan meegedaan. :).
Soms gebeuren en dingen in je leven die je van tevoren niet had kunnen bedenken. Opeens is alles minder vanzelfsprekend en zorgeloos. En juist op dat soort momenten denk ik dat je dichterbij de kern komt. Zelf heb ik dat in ieder geval wel zo ervaren. Op het moment dat ik ziek werd en opeens veel dingen niet meer kon, werd ik gedwongen om na te denken over mijn leven. Wat ik wel en niet meer wilde en waar ik mijn energie in wilde steken, waar ik blij van word. Dat heeft mijn leven heel erg veranderd. En hoewel ik sommige dingen echt wel mis, kan ik wel zeggen dat ik dichter bij mezelf ben gekomen. En dat voelt fijn. Jammer dat er eerst iets moest gebeuren om tot dit inzicht te komen 🙂 Zoals Johan Cruijff zou zeggen : “Je gaat het pas zien als je het doorhebt. “
