Achter jouw glimlach is zoveel verborgen.Verdriet, zorgen, onmacht, frustratie en moedeloosheid.Je wilt zoveel, maar het lukt soms niet meer.Je kunt zoveel,maar het gaat soms even niet. Je voelt je zwaar, leeg, nutteloos en vraagt je of hoe je deze dag door gaat komen. Je lichaam voel je al lang niet meer, een modus om om te gaan met de pijn en de uitval.Weglachen en net doen of het er niet is.
Een masker
En als de dag begint, weet je dat jij er ook vandaag weer zult zijn.Voor jouw kinderen, voor je partner, voor je familie en je vrienden.Dus …hup masker op en gaan. Als je gevraagd wordt of je kunt helpen, dan negeer je dat stemmetje van je lijf. Je duwt het naar de achtergrond, wetende dat je er niet goed aan doet, maar ja…..jouw grens is al zoveel verder dan een ander.Je verbijt de pijn en de moeheid en bedenkt dat je dat wel weer inhaalt…..ooit.
Je gaat maar door
“Kom op, huppetee niet zeuren, doorgaan. Positief blijven, het valt allemaal wel mee. Er zijn mensen die ergere dingen hebben. “Zo praat jij jezelf er wel weer doorheen. Je vermijdt de momenten om te voelen hoe het met je is. Als je dit toelaat, dan voel je tranen omhoog komen. En dat is niet wat jij wilt laten zien. Je bent immers een sterke vrouw. Die dit ook wel aankan. En dus ga je door.
Maar besef eens hoe sterk je bent. Kijk eens wat je allemaal al hebt doorstaan. En bedenk dan dat ook als je af en toe aangeeft hoe het écht met je is, als jij anderen om hulp vraagt i.p.v. zij jou en dat je nee zegt op de momenten dat je even geen energie hebt, jij nog steeds een super vrouw bent.
Echt je komt er wel….het kost soms alleen even tijd.
