“Jongens en meisjes, vandaag zit mevrouw Smit achterin de klas. Jullie kennen haar waarschijnlijk wel. ” De leerlingen kijken achterom en schudden hun hoofd; “Ken ik niet, nog nooit gezien, wie is dat? ” Het zijn een paar opmerkingen die ik ze zachtjes hoor mompelen. Au, een pijnlijk moment, maar het is de waarheid. Ik ken de leerlingen uit deze klas zelf ook niet en dat is een heel rare gewaarwording.
In mijn huidige rol als schoolopleider begeleid ik de stagiaires bij ons op school. Ik voer coachgesprekken en ik bezoek soms de lessen. Hier geef ik dan feedback op. Je ziet zoveel als je achter in een klas zit. Ik vind het elke keer weer ongelooflijk om te zien wat je allemaal in huis moet hebben als docent. Je weet van tevoren nooit hoe de les zal verlopen. Wat dat betreft klopt de spreuk : “Leraar, elke dag anders.” volkomen.
Je mist dingen pas als ze er niet meer zijn
Wat ik gek vind om te beseffen, is dat je dingen pas mist, als ze er niet meer zijn. Jarenlang gaf ik les, in het basisonderwijs en in het voortgezet onderwijs. Elke dag ging ik met plezier naar mijn werk. Ik houd van het contact met de leerlingen en aan elke klas heb ik mooie, dierbare herinneringen. Soms vervloekte ik het natuurlijk wel eens en zuchtte ik als een les niet lekker liep, maar dit kwam niet vaak voor. Hoewel ik de laatste jaren altijd geroepen heb: “Ik wil niet mijn hele leven blijven lesgeven”, verlang ik regelmatig terug naar deze tijd .
Soms denk ik, ik probeer het nog een keer.
Af en toe denk ik er wel eens aan om het weer eens te proberen; gewoon om te kijken of ik het nog kan en hoe het zou voelen om weer vooraan de klas te staan. Maar eerlijk is eerlijk na één lesbezoek ben ik altijd al vreselijk duizelig (en dan zit ik alleen nog maar achterin de klas te observeren), dus dat is een illusie. Ondanks dat ik soms even moet slikken als ik achterin zit, vind ik het wel fijn om op die momenten de sfeer te proeven van “het leraar zijn.” Tijdens het kijken, komen allerlei herinneringen naar boven en soms dwalen mijn gedachten af naar mooie momenten die ik heb beleefd voor de klas.
Herinneringen blijven altijd
Het leuke is dat ik d.m.v. social media en mijn blogs met een aantal leerlingen weer contact heb. Ik heb heel lieve reacties ontvangen en dat doet me goed. Het is mooi om te zien hoe de leerlingen die ik in Steenderen (mijn allereerste eigen klas) in groep 5 lesgaf nu zijn opgegroeid tot jong volwassenen. Onlangs sprak ik een oud – leerlinge die nu zelf voor de klas staat en op dit moment begeleid ik een leerling, die ik zelf nog heb lesgegeven! Het leven gaat door, en dat is goed om te zien.( Ik word oud 🙂 )
Juf Paula ,mevrouw Smit…… ze staat niet meer voor de klas, maar de herinneringen die ik heb opgebouwd tijdens al die jaren als docente, zitten voor eeuwig in mijn hart opgesloten. Af en toe even mijmeren over die tijd, is vast geen zonde.
Liefs,
Paula
